Umowa o dożywocie polega na tym, że Zbywca przenosi na Nabywcę (zwanego również Dożywotnikiem) prawo własności nieruchomości gruntowej albo lokalu mieszkalnego, w zamian za co Nabywca zobowiązuje się zapewnić Zbywcy dożywotnie utrzymanie. Zakres obowiązków Nabywcy może zostać uzgodniony przez Strony w ramach swobody umów, przy czym w braku takich uzgodnień Nabywca zobowiązany jest zapewnić Dożywotnikowi miejsce zamieszkania, dostarczać mu wyżywienie, ubrania, światło i opał, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym. Umowa o dożywocie kwalifikowana jest jako umowa czynność zobowiązująco-rozporządzająca, wzajemna*, dlatego należy odróżnić ją od umowy darowizny, która cechuje się nieodpłatnością i która może być źródłem ewentualnych roszczeń o zachowek spadkobierców ustawowych. Uprawnienia Dożywotnika są niezbywalne, a jego prawa wynikające z umowy dożywocia ujawniane są w dziale III księgi wieczystej, co oznacza, że nawet jeśli Nabywca przeniesie własność nieruchomości na osobę trzecią, to prawa te mogą być skutecznie wykonywane. Podkreślił to Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 czerwca 1968 roku, sygnatura akt II CR 236/68, zgodnie z którym to wyrokiem w przypadku zbycia nieruchomości obciążonej dożywociem nabywca wstępuje z mocy samego prawa w miejsce uprzedniego właściciela będącego kontrahentem dożywotnika. * J. Jezioro [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Wydanie VIII, red. E. Gniewek, P. Machnikowski, Warszawa 2017, s. 1670.